Prolog.

-Em, chodź tu na chwilę - Jezu, znowu. W spokoju minuty nie można posiedzieć, bo już żyć nie dają. Niechętnie wstałam ze swojego niesamowicie wygodnego fotela i odłożyłam książkę na miejsce. Nie doszłam jeszcze do salonu, a już wiedziałam, że nie szykuje się nic dobrego. Krzyki było słychać na cały dom, w tym oczywiście najbardziej Iana, mojego chłopaka. Zaciekawiona przyspieszyłam kroku i za chwilę znajdowałam się w salonie. Podeszłam niepewnie do przyjaciół i czekałam, aż któreś wytłumaczy mi co się dzieje.
-O jesteś już, chodź usiądź obok mnie - Zrobiłam dokładnie tak jak mówił, żeby nie przedłużać
-Dlaczego się kłócicie? Co się dzieje? - Postanowiłam przejąć inicjatywę, bo nie bardzo chcieli mi wyjaśnić o co chodzi.
-Bo.. Tak jakby sprawa jest. Dostaliśmy naprawdę duże zlecenie i byłoby głupio z naszej strony zrezygnować z niego.
-No to nie rezygnujcie, nie widzę problemu.
-No tak, ale jest jeden warunek.
-Noo? - Chciałam jak najszybciej dowiedzieć się, co spowodowało takie zamieszanie w po części moim domu.
-Musimy przeprowadzić się do Londynu.
-Co? Czekaj, żartujesz, prawda? - Chyba było widać kompletny szok na mojej twarzy, bo Ian westchnął i zaczął spokojnie wyjaśniać.
-Nie, nie żartuję, Em. Zlecenie jest naprawdę poważną sprawą, nie bylibyśmy w stanie zająć się nim mieszkając tutaj, to trochę za daleko. Musimy być z nimi w kontakcie cały czas, nie wiadomo kiedy będą nas potrzebować i ile dostaniemy na to czasu, dlatego konieczne będzie przeprowadzenie się właśnie tam.
-Ale, jak ty sobie to wyobrażasz? Mamy tu zostawić wszystko i po prostu wyjechać?
-Jakie wszystko? O ile pamiętam nie widujesz się z rodzicami od paru lat, nie? Dom? Przecież wcale nie jest jakiś wspaniały, zawsze możemy wynająć coś podobnego, albo nawet lepszego. Nie mamy czasu na rozżalanie się nad sobą, Emily, jedziemy i nie ma nie.
-Ale..
-Nie, Em. Idź się pakuj, jutro zaczynamy nowe, lepsze życie - Wiedziałam, że Ian skończył rozmowę i nie przyjmie żadnych sprzeciwów, dlatego opuściłam salon i znowu znalazłam się u siebie w pokoju. Nie wyobrażam sobie życia w Londynie. Jak my mamy się niby tam odnaleźć? A moja rodzina? Wiem, nie rozmawiałam z nimi od 3 lat, ale zawsze pokrzepiające było to, że byli blisko mnie i czasem widywałam ich na mieście. Nie chciałam tracić całkowitego kontaktu z rodzicami i Davidem, ale nie mam wyjścia. Jedyne miejsce w którym jestem pozornie bezpieczna to właśnie mieszkanie z Ianem i jego przyjaciółmi. Mimo, że często zachowywał się jak totalny głupek i cham, mogłam na niego liczyć i wiedziałam, że zawsze mi pomoże. Byliśmy ze sobą naprawdę długo. 4 lata z dosyć poważnymi przerwami, ale to zawsze kupa czasu. Zawiódł mnie kilka razy, ale przeprosił i obiecał poprawę, a ja mu wierzę. Może akurat w Londynie wszystko wróci do normy i w końcu będziemy szczęśliwi?