Piętnaście.

WAŻNA NOTKA POD ROZDZIAŁEM!

-Myślisz, że śpi?
-Chyba tak – Dolatywały do mnie strzępki rozmów.
-Martwię się o nią, ostatnio ciągle by spała, a naprawdę mało je – To prawda, w ciągu ostatnich dwóch dni zjadłam może dwie kanapki, ale nie moja wina, że nie miałam na to ochoty.
-Wiem, ja też się martwię..
-Dlaczego, Harry?
-Nie mam pojęcia, po prostu..
-Wiesz, że mi możesz powiedzieć – Nalegał Niall.
-Wiem – westchnął.
-Więc? - Wiedziałam, że Niall był ciekawy co nas łączy, teraz miał zamiar wszystkiego się dowiedzieć, a ja cieszyłam się, że nie męczył mnie.
-Zaintrygowała mnie od pierwszego spotkania, chciałem ją bliż..
-Jak się spotkaliście? - Wtrącił się mój kuzyn.
-Możesz nie przerywać? Jeżeli będziesz to robił, to nic Ci nie powiem – warknął Harry.
-Dobra, mów – Mogłam się założyć, że właśnie przewrócił oczami.
-Więc, już gdy pierwszy raz ją spotkałem, miałem ochotę ją poznać. Była taka.. inna od wszystkich tych dziewczyn kręcących się po Londynie. Siedziałem sobie w kawiarni, wiesz, tej co zawsze, a ona akurat weszła. Pytała o pracę, tyle słyszałem. Potem jak już wyszła, musiałem za nią pójść, po prostu.. musiałem – Dodał trochę ciszej – Wkurzyła się wtedy na mnie, bo nie chciałem jej po prostu odprowadzić, tylko zmusiłem, żeby poszła ze mną do kawiarni i piła kawę – Oboje się zaśmiali, a mi przed oczami pokazało się wspomnienie tamtego dnia – Pamiętam, że zostawiła telefon na stoliku, a ja wykorzystałem ten moment i wziąłem sobie jej numer. Następnego dnia, napisała do mnie, pytając o adres kawiarni w której byliśmy, bo miała ochotę na kawę, którą jej zamówiłem. Napisałem jej, ale nie byłem pewny czy uda jej się tam dotrzeć samej. Wiesz, chciałem sprawdzić czy jest na miejscu więc tam poszedłem i..
-Kogo ty oszukujesz, Harry? - Wtrącił się Niall.
-Ale.. O co Ci chodzi? - Był zdezorientowany.
-Wiadomo, że chciałeś ją po prostu zobaczyć, a nie sprawdzić czy jest na miejscu – Powiedział pewnym głosem blondyn.
-Oczywiście, że to nieprawda! - Prawie krzyknął Harry, w połowie się zacinając.
-Tak, tak – Zaśmiał się Niall i odchrząknął – Kontynuuj.
-I tak nie masz racji – Warknął na niego, ale mówił dalej – Byłem zdezorientowany, gdy zobaczyłem ją siedzącą tam, samotną i.. - Przerwał.
-I co? - Niall poganiał go, zniecierpliwiony.
-Ktoś ją wtedy uderzył, miała.. ślad na policzku, od uderzenia – Szepnął Harry.
-Ten sukinsyn! - Krzyknął Niall.
-Kto? - Zapytał zdziwiony Hazza.
-Ian! - Na samo wspomnienie tego imienia się wzdrygnęłam. Powiedziałam Niallowi, żeby nie mówił nic Harry'emu. Mam nadzieję, że spełni moją prośbę.
-Kto to jest Ian? - Dopytywał Harry.
-Przepraszam, Hazz. Nie mogę Ci powiedzieć, musi to zrobić Emily – Odetchnęłam z ulgą, że się nie wygadał. Nie chciałam, żeby chłopak dowiedział się o wszystkim od kogoś innego. Obiecałam sobie, że jak tylko będę się lepiej czuła, to wszystko mu wyjaśnię. Mam cichą nadzieję, że Harry mnie nie zostawi, gdy się dowie.
-Dobra - Głośno wypuścił powietrze - Mam nadzieję, że niedługo mi powie.
-Ja też, to dużo ułatwi - Mogłam wyczuć, że właśnie w tym momencie Niall uśmiechnął się do Harry'ego, po prostu to wiedziałam.
-Coś jeszcze chcesz mi opowiedzieć? - Zapytał go, żeby zmienić temat, kochany Niall, nie wiem jak mu się odwdzięczę.
-To wszystko, właśnie tak się poznaliśmy.
-A wtedy, kiedy ją tu pierwszy raz spotkałem. Dlaczego tu nocowała?
-Oh, to - Westchnął - Po prostu była świadkiem napadu na starszego pana, sprzedawcę i zapytana o numer do kogoś bliskiego, podała mój. Nie chciałem jej zostawiać samej, poza tym, jak tylko powiedziałem jej, że ją zabieram do domu, była dziwnie przerażona i nie chciała się na to zgodzić.
-Wcale się jej nie dziwię - Mruknął Niall.
-Dlaczego? - Harry znów zaczął się dopytywać.
-Mówiłem Ci, Emily wszystko Ci wyjaśni.
-Dobra, dobra.. Więc na czym to ja.. aha.. No, dlatego przyjechaliśmy do mnie i została tu na noc, koniec historii.
-Mogę Ci zadać jeszcze jedno pytanie, Harry? - Byłam bardzo ciekawa co jeszcze chciał wiedzieć mój kuzyn.
-Dawaj - Mruknął niezbyt chętnie.
-Czujesz coś do niej, prawda? - Zamarłam. O mój Boże, jak Niall mógł tak po prostu o to zapytać? Czy on był nienormalny? Cholera, nie chciałam słyszeć odpowiedzi, nie chciałam. Trochę panikowałam, sama się dziwiłam, dlaczego aż tak. Nie wiem, może nie byłam gotowa, żeby usłyszeć cokolwiek, co mogło by jakoś wpłynąć na moją późniejszą relację z Harrym? Mimo, że w środku byłam kłębkiem nerwów i wmawiałam sobie, że nie chcę tego słuchać, nie potrafiłam zrobić nic, żeby im przerwać. Minęło już trochę czasu odkąd Niall o to zapytał, a dalej nie usłyszałam odpowiedzi. Harry był niezdecydowany, nie dziwiłam mu się. Ja sama byłam wrakiem, jeżeli chodzi o uczucia, rozumiałam go.
-Tak, chyba tak - Szepnął.
Przesłyszałam się, przesłyszałam się, przesłyszałam się, przesłysza..
-Wiedziałem - Zaśmiał się - Nie dało się tego nie zauważyć po tym jak na siebie patrzycie i jak się zachowujecie. Cieszę się - Nie przesłyszałam się? Jęknęłam, ale zaraz tego pożałowałam.
-Słyszałeś to?
-Tak - Chwilę zastanowili się, co to mogło być. Ja miałam nadzieję, że jednak tego nie usłyszeli, ale pomyliłam się.
-Cholera, Em - Zerwali się i po sekundzie byli koło mnie. Miałam zdradzić, że już nie śpię i wszystko słyszałam czy udawać? Wolę drugą wersję. Trzymałam zamknięte oczy, czułam jak się we mnie wpatrują, ale nie dałam po sobie niczego poznać.
-Może to nie ona?
-A kto niby, duchy? - Prychnął Harry. Za chwilę poczułam czyjąś dłoń na czole, ale nie wiedziałam który z nich postanowił sprawdzić moją temperaturę.
-Dalej ma gorączkę - Mruknął Hazza, a więc to on. Miałam ochotę się uśmiechnąć, ale przecież nie mogłam tego zrobić - Cholera, co mamy robić? Leki nie pomagają - Słyszałam troskę w jego głosie, a to w połączeniu z tym, że coś do mnie czuł dawało niesamowity efekt ciepła, gdzieś tu, w środku. Cholernie piękne uczucie.
-Nie wiem - Wymamrotał Niall - Pierwszy raz jestem w takiej sytuacji, nie mam pojęcia co ze sobą zrobić.
-Ja też - Dołączył do niego Harry. Oni byli dla mnie tacy uroczy. Martwili się o mnie, opiekowali się mną, pomagali, pozwalali ze sobą mieszkać.. Bez nich gdzie bym teraz była? U Iana? Na ulicy? Czy już byłoby po mnie? Wzdrygnęłam się na samą myśl o tym, aż poczułam ciarki na całym moim ciele. Starałam się otworzyć oczy, ale przeszył mnie niesamowity ból głowy. Sapnęłam i złapałam się za nią.
-Em, wszystko dobrze? - Zapytał zaniepokojony Niall. Kiwnęłam głową, że wszystko okej. Nie miałam pojęcia dlaczego tak boli mnie głowa, ale nie zamierzałam robić z siebie ofiary. Żałowałam, że tym razem nie chce mi się w ogóle spać, to zawsze pomagało. Cóż, prawdopodobnie spałam więcej niż 15 godzin, w sumie nie dziwiłam się dlaczego nie byłam zmęczona.
-Ta, właśnie widzę - Mruknął Harry. Poczułam, ze któryś z nich opiekuńczo gładzi mnie po ramieniu.
-Idę po koc, zimno jej pewnie - Powiedział Niall i już go nie było. Natomiast dalej czułam rękę na ramieniu, więc to Harry pomyślał o tym, żeby mnie trochę rozgrzać.
-Potrzebujesz czegoś jeszcze? - Szepnął Harry. W duchu dziękowałam mu, że zachowywał się tak cicho.
-Nie, ale naprawdę mi zimno - Mój głos była naprawę bardzo cichy, ale miałam nadzieję, że chłopak mnie usłyszy.
-Niall zaraz przyjdzie z kocem, będzie dobrze - Musnął moje czoło swoimi ustami, +50 do bezpieczeństwa.
Tak jak powiedział Harry, zaraz pojawił się mój kuzyn z kocem. Zostałam szczelnie opatulona, przez co poczułam się trochę lepiej, ale nadal było mi zimno. Zwinęłam się w kłębek i starałam chociaż trochę rozgrzać. Znacie to uczucie, gdy jest wam tak bardzo zimno, że nie możecie powstrzymać dreszczy? Właśnie tak się teraz czułam.
-Ona się trzęsie z zimna, Niall.
-Widzę, co robimy? - Oboje mieli zaniepokojone głosy.
-Pojęcia nie mam - Im dłużej o tym gadali, miałam tego dość. Znałam jeden bardzo dobry sposób, więc po prostu to powiedziałam.
-Przestańcie się tak zamartwiać i niech mnie któryś przytuli, proszę - Zdziwiłam się, że to powiedziałam. Miałam cichą nadzieję, że Niall odstąpi tego zaszczytu Harry'emu i pozwoli mu mnie przytulić. Kochałam blondaska, ale z Hazzą.. To było coś innego.
-Trochę mało miejsca, Em - Zaśmiał się Niall. Niechętnie dźwignęłam się na ręce w górę i usiadłam prosto na kanapie. Udało mi się otworzyć oczy, chociaż miałam dziwne wrażenie, że jest jakoś za jasno i mnie za bardzo razi. Oboje mieli zdziwione miny, że wstałam.
-Kto pierwszy ten lepszy, proszę bardzo, bo tu zamarzam - Trochę się nie poznawałam, to chyba ta gorączka -Popatrzyli na siebie zdziwieni. Po krótkiej chwili na ich twarzach pojawił się porozumiewawczy uśmiech. Niall odwrócił się i po prostu wyszedł. Spojrzałam w tamtym kierunku, nie bardzo wiedząc co myśleć, ale zanim zdążyłam o tym pomyśleć Harry usiadł obok mnie i mocno do siebie przytulił. Chwilę tak siedzieliśmy, ale gdy chłopak zauważył, że oparłam się głową o jego ramię zwinnie odwrócił nas tak, że za chwilę leżeliśmy obok siebie. Obiema rękoma ściśle mnie obejmował (musiałam wam dać ten LINK, bo nie mogę z tego jak słodko się zrobiło, znowu xd)
-Cieplej? - Poczułam jego cichy szept zaraz przy uchu.
-Tak, dziękuje - Byłam mu naprawdę bardzo wdzięczna.
-Jesteś zmarznięta, Em - Westchnął i przeczesał moje włosy tak, że nie opadały na moją twarz.
-A ty jesteś gorący - Oczywiście miałam na myśli temperaturę jego ciała, a nie coś innego.
-Wiem, ale dzięki - Głośno się zaśmiał, a ja dziękowałam Bogu, że odwrócił się od mojego ucha.
-Nie to miałam na myśli, wiesz to - Mruknęłam, trochę zażenowana tą sytuacją.
-Oczywiście, Emily, cokolwiek powiesz - Jego głos nadal był rozbawiony. Nawet jeżeli naprawdę miałabym na myśli, to co on myślał to nie skłamałabym, ale nie musiał o tym wiedzieć.
-Wkurzasz mnie, Styles.
-Od kiedy zwracasz się do mnie po nazwisku, Collins? - Szepnął mi do ucha.
-Będę tak mówiła, gdy będziesz mnie wkurzał, Styles - Nie wiem jak to robił, ale przy nim zapominałam nawet o bólu głowy.
-W takim razie, Collins, możesz oczekiwać ode mnie tego samego.
-I bardzo dobrze - Warknęłam.
-Oho, jaka zadziorna - Zaśmiał się i leciutko musnął mój policzek ustami. Cholerne rumieńce znowu pokazały się na mojej twarzy, ale nie zwróciłam na nie uwagi.

Od tamtej pory żadne z nas się nie odzywało, ale była to przyjemna cisza. Naprawdę czułam się dużo lepiej, nie mam pojęcia jak ten chłopak to zrobił, ale byłam mu bardzo wdzięczna.
-Jesteś moim aniołem, Hazz - Nie byłam do końca pewna, czy powiedziałam to na głos, dlatego wolałam już nic więcej nie dodawać.
-Jestem? - Powiedział bardzo cicho. A więc usłyszał, taa, teraz się tłumacz, Em.
-Tak - Odparłam pewnie.
-Dlaczego? - Czułam jego oddech na policzku.
-Może to głupie, ale.. Przy tobie nie czuję nawet bólu.
-Czego jeszcze nie czujesz przy mnie, Em? - Zapytał mnie. Zastanowiłam się chwilę nad odpowiedzią, dopiero potem wyznałam co naprawę przyszło mi na myśl.
-Przy Tobie nie czuję nic, Harry. Liczy się tylko to co tu i teraz... Liczysz się tylko Ty.

_______________________________

To trochę smutne, że informuję ponad 30 osób na TT, a często trudno o choćby 15 komentarzy. 

Naprawdę nie tak bardzo zależy mi na tych komentarzach, ja po prostu chciałabym wiedzieć, że mam dla kogo pisać, więc..

Jeżeli przeczytałaś/eś ten rozdział, proszę zostaw po sobie komentarz. 

Jeżeli to nic nie zmieni, to chyba przestanę się bawić w informowanych. To zajmuje dużo czasu i raz już miałam przez to zablokowanego TT. 

Jest godzina 1:30, więc dobranoc.