Osiemnaście.

Przeczytajcie notkę pod rozdziałem.

Minęło trochę czasu odkąd Harry wyszedł z salonu, ale ja nie byłam w stanie ruszyć się z kanapy. Czułam, że muszę iść za nim, porozmawiać, wytłumaczyć mu. Byłam też pewna, że chłopak nie będzie chciał ze mną rozmawiać. Wszystko wyszło nie tak jak powinno. Miałam mu powiedzieć o tym sama, bez żadnej pomocy z niczyjej strony. Dlaczego Ian tu przyszedł? Skąd miał adres? Im dłużej się zastanawiałam, tym miałam większe wątpliwości co do Jade. Niemożliwe, żeby bez niej udało mu się zdobyć tak szybko adres. Poczułam niesamowitą złość, przez nią Ian wie, gdzie mieszkam. Przez nią Harry nie chce ze mną rozmawiać. Przez nią wszystko się zepsuło.

Delikatny trzask zamykanych drzwi odciągnął mnie od natrętnych myśli. Podniosłam głowę i mój wzrok spotkał się z idealnie niebieskimi tęczówkami Nialla.
-Em? Co się stało? - W ciągu kilku sekund już siedział koło mnie. Czując jego troskę, oraz ciepło bijące od jego ciała, kolejny raz się rozpłakałam. Blondyn przytulił mnie mocno. Trzymał mnie przy sobie dopóki się nie uspokoiłam. Pomału odsunęłam się od niego i wytarłam policzki z łez. Dopiero po wzięciu kilku głębokich oddechów byłam w stanie coś powiedzieć.
-Ian tu był - Szepnęłam.
-Jak to kurwa Ian tu był? - Krzyknął Niall. Jego spojrzenie trochę złagodniało, gdy wzdrygnęłam się po jego krzyku - Powiesz mi co się stało? - Powiedział już trochę spokojniej, jednak nadal mogłam zobaczyć w jego oczach złość.
-Po prostu przyszedł tu i chwilę z nim gadałam o niczym konkretnym. Chciał jeszcze powiedzieć coś Harry'emu. Mówiłam Ci, że nie jestem gotowa, żeby się o wszystkim dowiedział, dlatego nie chciałam do tego dopuścić, ale co ja mogłam zrobić - Załamał mi się głos. Odetchnęłam głęboko i dokończyłam swoją wypowiedź - Pytał, jak się ze mną mieszka, ale potem jak już wychodził - Przerwałam na chwilę, nie bardzo wiedząc jak to powiedzieć - On odwrócił się i powiedział, że... byłam dobra w łóżku - Wymamrotałam. Czułam jak ciało chłopaka spięło się.
-Co powiedział?! - Warknął.
-Niall..
-Nie, powtórz to, Em - Jego głos był cichy, ale nie chciałabym być tą, która go wkurzyła w tym momencie.
-Że byłam dobra w łóżku - Powiedzenie tego kolejny raz było bardzo trudne. Moje dobre koleżanki łzy, znowu popłynęły po policzkach. Niall objął mnie w talii i przyciągnął do siebie.
-Nie płacz, proszę - Szepnął do mojego ucha. Jego głos był kojący, nawet bardzo. Czułam, że mogłabym się przy nim całkowicie uspokoić, ale nie było mi to dane, bo chłopak wstał.
-Muszę coś załatwić - Mruknął i ruszył w stronę drzwi. Lampka kontrolna zapaliła się w mojej głowie, nie mogłam pozwolić mu wyjść.
-Nie możesz wyjść - Krzyknęłam i zrywając się z kanapy popędziłam w stronę chłopaka.
-Em, nie utrudniaj - Starał się wyrwać z mojego uścisku, ale trzymałam go z całych sił.
-Proszę Niall, nie rób tego. Nie idź to niego, to nie ma sensu - Prosiłam go, rozpaczliwie nie chcąc, żeby wyszedł.
-On nie może przychodzić do naszego domu i mówić takie rzeczy, do jasnej cholery - Warknął i odwrócił się w moją stronę.
-Proszę - Nie miałam więcej argumentów. Niall miał rację, ale nie chciałam jeszcze więcej kłopotów. Patrzył na mnie i po chwili jego wzrok złagodniał.
-Dlaczego? - Zapytał mnie, a ja nie miałam pojęcia co odpowiedzieć.
-Nie chcę, żeby coś Ci się stało, przeze mnie - Mruknęłam cicho.
-Nic mi nie będzie, Em. Zaufaj mi - Potarł moje ramiona w geście pocieszenia.
-Mógłbyś najpierw porozmawiać z Harrym? - Szepnęłam. Byłam tchórzem, to pewne, ale nie mogłam zmusić się do rozmowy z chłopakiem.
-Co z nim? Dlaczego mam z nim rozmawiać? - Zdziwił się.
-On się wkurzył, Niall - Westchnęłam - Nie chciał ze mną rozmawiać, nie chciał mnie wysłuchać - Opuściłam wzrok na podłogę. Chłopak głośno odetchnął.
-Porozmawiam z nim - Przytulił mi krótko i pocałował w czoło - Idź do salonu, odpocznij trochę. Postaraj się myśleć o czymś innym. Możesz się nawet przespać, jeżeli Ci się uda. Uspokoję go trochę - Delikatnie się do mnie uśmiechnął.
-Dziękuje - Wreszcie mogłam opuścić moje ręce w dół. Patrzyłam jak Niall wchodzi na górę po schodach i za chwilę znika mi z oczu. Poczłapałam do kuchni, żeby zrobić sobie herbatę. Blondyn ma rację, powinnam trochę odetchnąć. Tylko w jaki sposób ja mam przestać myśleć o tym wszystkim?

*Niall's POV*

Stałem pod drzwiami do pokoju Harry'ego i nie byłem pewny czy zapukać, czy wejść bez pytania. Przypomniała mi się sytuacja, gdzie obiecaliśmy sobie pomoc w każdej chwili. Westchnąłem i nacisnąłem klamkę. Wszystko było na swoim miejscu na co odetchnąłem z ulgą. Rozejrzałem się po pokoju i dopiero po chwili zobaczyłam mojego przyjaciela. Stał na balkonie z rękami opartymi o barierkę i patrzył przed siebie. Podszedłem do niego i stanąłem obok.
-Cześć - Nie bardzo wiedziałem co mogę powiedzieć. Pierwszy raz tak było. Zawsze dogadywałem się z nim świetnie, to mój najlepszy kumpel, nie mogło być inaczej. Spojrzał na mnie.
-Cześć - Jego głos był cichy i zachrypnięty. Przerażał mnie fakt, że Harry mógł płakać. Cholera, on nigdy nie płacze. Odwróciłem wzrok i spojrzałem przed siebie. Piękny widok rozciągał się przed nami, zawsze gdy potrzebowaliśmy pomyśleć przychodziliśmy właśnie tu. Czasami chłopak wkurzał się na mnie, w końcu musiałem przechodzić przez jego pokój, ale zawsze udało mi się uniknąć poduszki lecącej w moją stronę, gdy we mnie rzucał. Uśmiechnąłem się na to wspomnienie. Musiało być bardzo źle, skoro tu przyszedł, zazwyczaj po prostu leżał na łóżku i słuchał muzyki, albo śpiewał. Tak, otóż mój najlepszy przyjaciel śpiewa i wychodzi mu to świetnie, szkoda, że nie chce mnie słuchać i w siebie nie wierzy.
-Już wszystko wiesz? - Zapytał, wyrywając mnie przy tym z mojego zamyślenia.
-Tak, Em mi powiedziała - Pokiwał głową, ale nie odezwał się więcej - Wiem, że pewnie nie chcesz mnie słuchać, a tym bardziej jej - Zacząłem, ale zaraz mi przerwał.
-Nie chce, Niall - Mruknął.
-Harry - Spróbowałem jeszcze raz - To naprawdę nie wygląda tak jak myślisz, że wygląda. Czy ja kiedykolwiek Cię okłamałem? - Spróbowałem innej taktyki.
-Nie - Wymamrotał. Okej, to już coś.
-Właśnie. Przydałoby się, żebyś z nią pogadał. Jak uda jej się wszystko wytłumaczyć to zrozumiesz jak było naprawdę.
-Więc wiedziałeś o wszystkim? - Popatrzył na mnie z żalem w oczach.
-Emily to moja kuzynka. Ona nie była gotowa Ci powiedzieć co dokładnie się działo. Czekała na odpowiedni moment, bo to nie jest takie proste.
-Jej chłopak ją wyprzedził, niestety - Syknął. Było jeszcze gorzej niż myślałem.
-Nawet nie waż się tak mówić. Nie wiesz co się działo w jej życiu przed spotkaniem nas. Jest naprawdę silną dziewczyną, że udało jej się z tego pozbierać - To prawda, byłem dumny z Emily, że dała radę. Każda inna załamała by się dużo wcześniej.
-Co masz na myśli? - Zapytał już normalnym głosem. Uśmiechnąłem się do siebie w duchu, że udało mi się go trochę uspokoić.
-Musisz z nią pogadać. Jestem pewien, że tym razem powie Ci wszystko - Poklepałem go po plecach.
-Dzisiaj już nie dam rady - Usłyszałem jeszcze jego głos, gdy już wszedłem do pokoju.
-Porozmawiasz z nią, gdy będziesz gotowy. Postaraj się tylko, żeby nie zajęło Ci to dużo czasu - Opuściłem jego pokój i skierowałem się na dół, po schodach.
Widziałem uczucie między nimi, ślepy by zauważył. Harry nigdy nie był tak skłonny do związków. Dziewczyny latały za nim zawsze, ale nie zwracał na nie uwagi. Czasami zachowywał się jakby był bez uczuć. Nie ufał nieznajomym, palił i dobrze się bawił na imprezach, ale w głębi duszy zawsze był dobrym człowiekiem. W domu ułożony, szczery i bardzo miły. Nie mogłem pojąć jak bardzo różniły się jego charaktery, gdy zmieniał otoczenie. Byłem szczerze zdziwiony, gdy opowiedział mi jak poznał Emily. Nigdy się tak nie zachowywał, naprawdę. Widząc to, co rozgrywało się na moich oczach mogłem stwierdzić jedno.
Harry bez pamięci zakochał się w Emily. 

*Emily's POV*

Gdy Niall poszedł na górę zrobiłam sobie herbaty i oglądałam w salonie telewizję. Moje myśli ciągle skierowany były na Harry'ego. Cóż mogłam zrobić. Bolało mnie to, że pomimo swojej obietnicy nie chciał teraz ze mną rozmawiać.

-Obiecuję, Em. Cokolwiek to będzie, nie zostawię Cię. Nie mógłbym. 

Westchnęłam i uśmiechnęłam się smutno. Nawet nie zorientowałam się, kiedy wypiłam swój napój. Odłożyłam kubek na stolik i wyłączyłam telewizor. Nie chciało mi się siedzieć na dole, dlatego weszłam na górę do pokoju. Moja ciekawość była zbyt duża. Stałam obok swojego pokoju i chwilę zastanawiałam się, czy powinnam podejść pod drzwi Harry'ego i chwilę posłuchać co się dzieje. Ciekawość jednak zwyciężyła. Cicho skierowałam się w pożądane miejsce i przytknęłam ucho do drzwi. Jakie było moje rozczarowanie, gdy nie usłyszałam kompletnie nic. Westchnęłam cicho i weszłam do swojego pokoju.
Byłam bardzo ciekawa jak przebiegła rozmowa Nialla z Harrym, ale musiałam być cierpliwa. Ułożyłam się wygodnie na łóżku i wzięłam telefon. Nie patrząc na treść od razu pousuwałam wszystkie wiadomości i połączenia. Przeszukałam całą komórkę i w końcu znalazłam folder z grami. Byłam zdesperowana, żeby grać w gry na telefonie. Ale niestety nie miałam nic innego do roboty. Od razu rzuciło mi się w oczy.
Flappy Bird.
Włączyłam i zaczęłam grać. Największy błąd mojego życia? Uruchomienie właśnie tej gry. Cholerny ptak nie chciał wlecieć między te rury. Byłam tak niesamowicie wkurzona na niego, że miałam ochotę rozwalić telefon. Mimo wielu nieudanych prób, nie mogłam przestać grać. Mój rekord 6. Oho, jestem mistrzem. Kilka razu głośno wyklinałam na tego ptaka. Nawet nie usłyszałam, kiedy ktoś wszedł do mojego pokoju. Dopiero, gdy ten zrąbany ptak spadł spojrzałam na gościa.
-Niall?
-Co ty robisz? - Zapytał mnie ze śmiechem i podszedł do mojego łóżka.
-Gram - Fuknęłam w stronę telefonu, jakby miało mi to coś dać. Blondyn roześmiał się i spojrzał na telefon.
-Flappy Bird? - Zapytał.
-No, irytująca gra.
-Wiem, też grałem - Ułożył się na łóżku koło mnie i zabrał mi telefon. Włączył grę i byłam pełna podziwu.
-Cholera, jak to zrobiłeś? - Zapytałam z szokiem wymalowanym na twarzy.
-Godziny grania i się udało - Oddał mi telefon. Nie mogłam uwierzyć, że dotarł aż do 42!
-Szacun - Odpowiedziałam mu i odłożyłam telefon na stolik obok łóżka.
-Jak tam?
-Jakoś się trzymam - Szepnęłam - A co z Harrym? - Zapytałam po chwili ciszy.
-Jest rozbity, sam nie wie co myśleć. Wydaje mi się, że przemyśli wszystko i niedługo będzie chciał z Tobą porozmawiać - Uśmiechnął się do mnie, chcąc dodać otuchy.
-Dzięki - Przytuliłam się do niego i tak leżeliśmy.
Może jeszcze nie wszystko stracone?

_________________________

Naprawdę nie chciałabym zacząć praktykować '30 komentarzy - Nowy rozdział'

Nie piszę tego, żebyście komentowali i żebym wpadała w samozachwyt.

Jednak, widząc, że niektórzy z informowanych kompletnie olewają moją prośbę o jakikolwiek komentarz, choćby głupią kropkę, chyba będę zmuszona zacząć tak robić.

Czy proszę o tak wiele? 

Jak już przeczytasz, to napisz coś, dla Ciebie to nic, dla mnie bardzo dużo.