Dwadzieścia sześć.

*Emily's POV*

Zażenowanie to jedyne co czułam, gdy wyszłam z pokoju chłopaka. Cholera, że też akurat jego mama była w środku i musiałam zrobić z siebie idiotkę. Stanęłam na ostatnim stopniu schodów i chwilę się zawahałam. Nie chciało mi się siedzieć w pokoju i użalać nas sobą, więc postanowiłam wyjść na spacer. Może, gdy już wrócę, Anne nie będzie i będę mogła porozmawiać z chłopakiem. Zeszłam po schodach i skierowałam się w stronę drzwi wyjściowych. Na dworze było ciepło. Słońce świeciło i sporo ludzi kręciło się dookoła. Ruszyłam powolnym krokiem w stronę parku. Chciałam tam pójść, pomyśleć i wyciszyć się. Miejsce było niesamowicie piękne, dlatego w duchu dziękowałam Harry'emu, że kiedyś mi je pokazał. Często, gdy tędy przechodziłam dziwiłam się, że jest tu tak mało ludzi. Nie potrafiłam zrozumieć dlaczego. W innych miejscach w Londynie, gdzie można było spotkać trochę cienia i jakąś ławkę roiło się od ludzi, ale nie tutaj. Szczerze powiedziawszy, nie przeszkadzało mi to zupełnie. Cieszyłam się, że mogę tu posiedzieć i pomyśleć, bez większych przeszkód. Park znajdował się względnie blisko mieszkania chłopaków, więc szybko byłam na miejscu. Pokonałam, dzielącą mnie od mojego ulubionego miejsca, odległość i westchnęłam z rozmarzeniem. Słońce, które świeciło odbijało swoje promienie w przejrzyście czystej wodzie, w której można było zobaczyć kilka pływających kaczek. Dookoła rosły kwiatki, dzikie. Nie sądziłam by ktoś chciał zajmować się tym miejscem i doglądać cudownych roślin. Usiadłam na ławce, dokładnie naprzeciwko i ułożyłam ręce na kolanach. Zaciekawiło mnie to, która może być godzina. Sporo czasu spędziłam u Liama i Zayna, potem musiałam dostać się do domu i jeszcze przyjść tutaj. Wyciągnęłam telefon z kieszeni i nacisnęłam przycisk odblokowania klawiatury. Zrobiłam to ponownie, gdy ekran pozostał czarny. Po kilku nieudanych próbach zorientowałam się, że po prostu się rozładował. Westchnęłam i schowałam go tam, gdzie jego miejsce.

Dużo myślałam nad wszystkim co mi się przytrafiło do tej pory. W życiu bym nie pomyślała, że przeprowadzka do Londynu zmieni tak dużo w moim życiu. Niczego nie żałowałam. Poznanie Harry'ego było najlepszym co mnie w życiu spotkało.
Zaczęło robić się ciemno. Ostatni raz spojrzałam na piękny widok przede mną i uśmiechnęłam się sama do siebie. Gdy już byłam pewna, że nie umknął mi żaden szczegół, odwróciłam się i opuściłam to miejsce.
Droga do domu mijała mi jeszcze szybciej, jak to zwykle bywa. Do przejścia pozostała mi jedynie jedna ulica i już miałabym w zasięgu wzroku budynek, do którego w tym momencie zmierzałam.
-Emily - Wzdrygnęłam się, gdy usłyszałam głos bardzo blisko mnie. Przeszły mnie dreszcze, bo zorientowałam się do kogo on należy. Wypuściłam drżący oddech i pewnym ruchem odwróciłam się w stronę osoby, która mnie wołała. Wstrzymałam oddech, gdy zobaczyłam jego podbite oko. Wyglądał...źle.
-Ian, co tu robisz? - Starałam się sprawiać wrażenie wyluzowanej, ale doskonale wiedziałam, że chłopak zdaje sobie sprawę co naprawdę czuję.
-Przyszedłem z Tobą porozmawiać - Uśmiechnął się, ale nie było w tym nic szczerego. Jego oczy pozostawały niewzruszone, co tylko odzwierciedlało jego podły charakter.
-Tak? - Udałam zdziwienie - A o czym?
-Tak tylko. Przejdziemy się? - Zapytał, stwarzając pozory miłego, ale doskonale zdawałam sobie sprawę, że nie przyjąłby odpowiedzi negatywnej.
-Jasne - Wymusiłam uśmiech. W środku trzęsłam się ze strachu, bo nie miałam pojęcia czego ten chłopak ode mnie chce. Był niebezpieczny i doskonale o tym wiedziałam, dlatego bardzo się go bałam. Nie chciałam iść z nim sam na sam, ale nie bardzo miałam wyjście. Ku mojemu niezadowoleniu zaczęliśmy oddalać się od domu Harry'ego i Nialla. Czułam się mniej pewnie, gdy wiedziałam, że moi chłopcy są daleko. Przez jakiś czas nie mówiliśmy nic. Dopiero, gdy doszliśmy do mniej zatłoczonej uliczki Ian odezwał się.
-Jak tam twój chłopak? - Zapytał drwiącym głosem.
-On nie jest moim chłopakiem - Czułam, że muszę odciągnąć Iana od myślenia o Harrym. Wewnątrz wiedziałam, że muszę zrobić wszystko, żeby nie mieszać Hazzy w sprawę z moim byłym, niebezpiecznym chłopakiem.
-Doprawdy? - Zatrzymał się i odwrócił mnie w swoją stronę.
-T-ak - Jego spojrzenie było mocno irytujące. Czułam się jak pod ostrzałem i nie było w tym nic miłego. To uczucie zupełnie przeciwne od tego, gdy patrzył tak na mnie Harry. On w ten sposób dawał mi znak, że mu zależy i że podoba mu się to co widzi. U Iana wyczuwałam lekką niechęć do mojej osoby, która była czymś mocno zaskakującym. Przecież ja mu nic nie zrobiłam.
-To nawet lepiej - Mruknął do siebie i puścił moje ramiona - Idziemy na kolację - Mocno złapał moją dłoń i pociągnął za sobą. Byłam zszokowana. Nie mogłam nic poradzić na to, że splótł nasze palce i prowadził mnie gdzieś. Udawał idealną parę przed ludźmi, których mijaliśmy. Byłam również zdezorientowana. Nie miałam pojęcia dlaczego zabiera mnie na kolacje, ale gorszy był fakt, że trzyma mnie za rękę, na co nie miałam najmniejszej ochoty. Delikatnie dałam mu do zrozumienia, żeby mnie puścił, ale wtedy tylko mocniej zacieśnił uścisk. Przez całą drogę, nie wiadomo gdzie, nie odezwał się ani słowem. Kilka razy zapytałam gdzie idziemy, ale wtedy obrzucił mnie jedynie spojrzeniem pełnym pogardy i nic nie powiedział. Postanowiłam się również nie odzywać, żeby nie narobić sobie jeszcze większych kłopotów. Bolały mnie już nogi od dzisiejszego chodzenia, więc z wdzięcznością przyjęłam fakt, że jesteśmy na miejscu. To był jeden z tych barów, który omijasz szerokim łukiem i jak najszybciej idziesz dalej. Kręciło się tu kilku podejrzanych typów. W tym momencie nienawidziłam tego, że wzbudzałam ich zainteresowanie. Mimowolnie spojrzałam w lewo, co okazało się złym wyborem. Koło drzwi stał mężczyzna, oparty o ścianę. Miał głowę opuszczoną na dół, a w palcach prawej dłoni trzymał papierosa. Nieubłaganie zbliżał się czas, gdy mieliśmy przejść obok niego i wejść do środka. Ian cały czas trzymał mnie za rękę, ale w tym momencie byłam mu za to wdzięczna, bo choć trochę czułam, że nie jestem tu sama. Nie mogłam oderwać wzroku od tego mężczyzny. Było w nim coś, co mnie bardzo przyciągało. W momencie, gdy już się do niego zbliżyliśmy on podniósł głowę i spojrzał prosto na mnie. Jego czarne oczy przeszyły moje w pełnym pogardy spojrzeniu. Wzdrygnęłam się i momentalnie zrobiłam krok w tył. Nie odeszłam za daleko, bo Ian pociągnął mnie za sobą i za chwilę straciłam z oczu tego mężczyznę. Weszliśmy do środka, a mnie jeszcze bardziej przytłoczył ten widok. Cały bar śmierdział fajkami, a dym z papierosów unosił się wszędzie tak, że dookoła było szaro. Zakaszlałam cicho i pomachałam dłonią przed nosem, aby choć trochę oczyścić powietrze. Dokładnie w momencie, gdy weszliśmy do środka, każdy swoje spojrzenie przeniósł na mnie. Jedni patrzyli na mnie z pożądaniem, drudzy z nienawiścią. Odetchnęłam z ulgą, gdy Ian zaprowadził mnie do drugiego pomieszczenia, w którym było mniej ludzi. Tutaj przynajmniej nikt się na mnie nie patrzył, bo każdy zajęty był własnymi sprawami. Usiadłam przy stoliku i czekałam na Iana, który podszedł do baru. Wcale nie pasowałam do tego towarzystwa i nie czułam się tu komfortowo. Cały czas po głowie chodziły mi słowa Iana. 'To nawet lepiej'. Powiedziałam prawdę, przecież nie byłam z Harrym, ale w tym momencie tak bardzo chciałam siedzieć z nim w domu i oglądać telewizję, czy po prostu rozmawiać. Gdy już wiedziałam, że on mnie kocha nie powstrzymywałam się od takiego myślenia. Chciałam spędzać z nim czas i robić wszystko, choćby miały to być najbanalniejsze czynności. Z moich przemyśleń wyrwał mnie Ian, który właśnie wrócił do stolika. Usiadł naprzeciwko mnie i rozłożył się na krześle. Jedną dłoń oparł na oparciu krzesła, a paznokciami drugiej wystukiwał denerwujący rytm na niezbyt czystym stole.
-Więc, jak Ci się żyje?
-Dobrze, możesz przejść do rzeczy? Nie bardzo mam ochotę tu siedzieć - Jakiś przypływ odwagi dotarł nagle do mnie, bo nie spodziewałam się, że to powiem.
-Cóż, chyba nie będziesz miała teraz innego wyjścia - Mrugnął do mnie, ale nie było w tym nic żartobliwego.
-C-co masz na myśli?
-Chcę, żebyś znowu ze mną była. Powiedziałaś dzisiaj, że Harry to nie jest twój chłopak, więc nie widzę przeciwstawień - Uśmiechnął się, ale widziałam w jego oczach kpinę. On sobie chyba żartował. To nie mogła być prawda, po tym wszystkim co mi zrobił? Nie mogłam się na to zgodzić, nigdy.
-Nie ma takiej opcji - Prychnęłam i oparłam się wygodnie na krześle.
-To nie było pytanie, Em - Zaśmiał się.
-C-co? - Wykrztusiłam, gdy dotarł do mnie sens wypowiedzianych przez niego słów.
-Nie pytam Cię o zdanie. Od tej pory znowu jesteśmy razem.
-Ale ja nie chce! - Krzyknęłam i poderwałam się na nogi. On. Chyba. Zwariował!
-Chcesz wyjść? - Mruknął.
-Tak! - Warknęłam i przygotowałam się do opuszczenia tego obskurnego pomieszczenia.
-Proszę bardzo, miłej zabawy z Ed'em - Wyprostował się trochę i teraz obie dłonie trzymał na stoliku.
-Kim? - Zapytałam zdezorientowana.
-Myślę, że pamiętasz mojego dobrego znajomego, który stał obok drzwi - Zmrużył oczy i czerpał satysfakcję z mojej miny, która teraz ewidentnie wyrażała przerażenie. Kurwa, nie chciałabym zostać z tym kolesiem sam na sam, już wolałam tu zostać. Niechętnie podeszłam do krzesła i usiadłam na nim. Ian był wyraźnie zadowolony z takiego obrotu sprawy.
-Więc na czym skończyliśmy?
-Na tym, że nie zgodzę się na ponowne bycie z Tobą! - Warknęłam i zgromiłam go spojrzeniem.
-Nie masz tu nic do gadania, skarbie.
-Dlaczego? - Szepnęłam, bo już kompletnie nie miałam siły. Nie chciałam tu być, nie chciałam mieszać się w to wszystko. Nie chciałam znowu być częścią życia Iana. Dlaczego akurat teraz, gdy już wszystko miało być dobrze. Łzy zebrały się w moich oczach, ale nie mogłam pozwolić im wypłynąć.
-Bo tak mi się podoba, nie zadawaj pytań niepotrzebnie, Em - Nie przejął się moją zrozpaczoną miną. Zupełnie nie obchodziło go to, że nie chciałam mieć z nim nic wspólnego. W chwili naszego niezręcznego milczenia do stolika podeszła 'kelnerka'. Była ubrana w czerwoną, krótką miniówkę, czarny top i czarne szpilki. Prychnęłam cicho na jej widok i skupiłam się na moich dłoniach. Czułam przeszywające spojrzenie chłopaka, ale nie podniosłam głowy. Dziewczyna zostawiła jakieś jedzenie na blacie i odeszła, a my dalej siedzieliśmy w ciszy. Kątem oka zobaczyłam, że Ian przesunął w moją stronę talerz z jedzeniem i sam zajął się opróżnianiem swojego. Nie mogłam niczego zjeść, nie po tym co się stało. Nie byłam w stanie racjonalnie myśleć, tego wszystkiego było za dużo.
-Jedz - Warknął i jeszcze bardziej przysunął do mnie talerz.
-Nie jestem głodna - Mruknęłam, dalej nie podnosząc głowy.
-Jedz, albo kurwa pożałujesz - Powiedział to tak niskim głosem, że mimowolnie podniosłam na niego wzrok. Jego oczy były niemal czarne z wściekłości. Wzdrygnęłam się, ale postanowiłam chociaż udawać, że coś jem. Przysunęłam do siebie jedzenie i na widelec nabiłam kilka małych ziemniaczków, po czym je zjadłam. Okej, nie były najgorsze, więc mogłam trochę udawać. Nasza 'kolacja' przebiegała w ciszy. Cieszyłam się, gdy zobaczyłam, że Ian już zjadł, bo to oznaczało koniec tej męki. Również odstawiłam talerz na bok, na którym dalej było więcej niż połowa kolacji. Chłopak wypuścił głośny oddech, ale na całe szczęście nic nie powiedział. Oboje wstaliśmy od stolika i opuściliśmy to okropne miejsce. Czułam wzrok dosłownie każdego. Doskonale zdawałam sobie sprawę z tego, że w myślach obrzucają mnie najgorszymi epitetami. Nie przejęłam się tym, bo nie zależało mi na opinii takich ludzi. Ian znowu splótł nasze palce na co mimowolnie prychnęłam, ale postanowiłam się nie wyrywać. Wyszliśmy z baru. Ed stał dokładnie w tym samym miejscu co przedtem. Zerknął na nas i gdy zdał sobie sprawę, że jesteśmy tu razem uśmiechnął się leniwie, ale kpiąco i odszedł w drugą stronę. Cicho odetchnęłam, bo czułam, że z nim mogło być wiele problemów. Nie wyglądał na ugodowo nastawionego. Im dalej byliśmy od tego miejsca, tym czułam się pewniej. Cały czas myślałam o tym co powiedział Ian. W oczach miałam łzy złości i bezradności. Nie mogłam zrobić zupełnie nic w tej sprawie. Wiedziałam jak niebezpieczny był Ian, więc nie pozostawało mi nic innego jak zgodzić się z nim. Wizja ponownego związku z tym człowiekiem przerażała mnie. Tak bardzo nie chciałam znowu być jego zabawką. Gdy zauważyłam, że byliśmy w znanej mi okolicy, odważyłam się zapytać.
-Dlaczego to robisz? - Wyszło ciszej, niż planowałam, ale chłopak doskonale usłyszał.
-Po prostu, lubię Cię mieć przy sobie - Zaśmiał się ironicznie, co potwierdziło fałszywość jego słów.
-Czego ode mnie chcesz? Pamiętasz, nie jesteśmy już razem - Warknęłam na niego, co nie było dobrym posunięciem. Jednym szybkim ruchem pociągnął moją rękę tak, że stałam dokładnie naprzeciwko niego. Byłam w gorszej pozycji, bo uwięził mnie przy ścianie budynku, który właśnie mijaliśmy.
-Nigdy nie powiedziałem, że kończymy nasz związek - Syknął - To ty wyprowadziłaś się do tych dwóch i zerwałaś ze mną kontakt - Zmrużył oczy i zbliżył się jeszcze bardziej - A teraz biorę to co moje.
-Nie jestem Twoja - Mruknęłam cicho, sama nie wiem dlaczego. Czułam, że muszę to powiedzieć, bo Ian za dużo sobie wyobrażał. Miałam jedynie nadzieję, że znowu nie użyje przeciwko mnie przemocy.
-A kogo jesteś? Tego kutasa, Harry'ego? - Jego imię wymówił z pogardą, a ja nie wiedziałam co powiedzieć. Było źle, bo Ian ciągle wracał do tego i najwidoczniej nie potrafił zapomnieć o przyjacielu mojego kuzyna.
-A nawet jeżeli, to co?
-Nie waż się kurwa do niego wracać - Wysyczał każde słowo osobno, do mojego ucha. Czułam jego oddech na mojej skórze. Ta cała sytuacja przyprawiała mnie o dreszcze - Jeżeli się dowiem, że coś między Wami jest, zabije go - Warknął i odsunął się na odległość ramion. Gdy dokończył swoją wypowiedź, zamarłam. On groził, że zabije Harry'ego, gdy tylko się do niego zbliżę.. Znowu łzy pokazały się w moich oczach, ale tym razem nie mogłam ich kontrolować. Kilka wypłynęło prosto na mój policzek, co zauważył Ian.
-Tak bardzo przeraża Cie fakt, że twój kochaś mógłby zginąć, co? - Prychnął z pogardą - Tylko się dowiem.. A pamiętaj, ja widzę wszystko - Spojrzał na mnie ostatni raz i odszedł. Po prostu groził mi, a teraz zostawił samą przy jakimś budynku i poszedł. Schowałam twarz w dłoniach i głęboko odetchnęłam. To zawsze pomagało mi odgonić łzy. Teraz musiałam wrócić do domu, nie mogłam płakać. Za żadne skarby nie chciałam, żeby Niall i Harry dowiedzieli się, co się stało. To nie mogło wyjść na jaw i zamierzałam tego dopilnować.

*Harry's POV*

Już kilka godzin odkąd Emily nie ma w domu. Martwię się, bo ma wyłączony telefon i nie mam pojęcia co się z nią dzieje. Siedzę i oglądam telewizję, ale tak naprawdę myślami jestem z nią. Jeżeli to, co powiedziała moja mama jest prawdą, będę najszczęśliwszym człowiekiem na ziemi. Byłem podekscytowany tym, co niedługo miało się stać. Teraz potrzebna mi tylko Em i wszystko powinno być dobrze. Gdy tylko usłyszałem, że drzwi wejściowe się otwierają pognałem w tamtą stronę. Rzeczywiście, Emily wróciła do domu, ale miała jakąś niewyraźną minę.
-Stało się coś? - Podszedłem do niej, przyglądając się jej twarzy.
-Nie - Wymamrotała i uśmiechnęła się. Doskonale zdawałem sobie sprawę, że jest to uśmiech wymuszony, ale nie miałem zamiaru naciskać.
-Chciałaś ze mną pogadać, pamiętasz? - Uśmiechnąłem się z nadzieją, bo nie mogłem się doczekać tego, co się wydarzy.
-Um.. - Przygryzła wargę i podrapała się niezręcznie po karku - Już nic takiego, po prostu potrzebowałam rady - Wypaliła. Teraz nie patrzyła w ogóle w moją stronę, co trochę mnie irytowało.
-Ale.. to nic nie chciałaś mi powiedzieć? - Szepnąłem zrezygnowanym głosem.
-Ja... Nie - Uśmiechnęła się, znowu nieszczerze - Przepraszam, ale jestem zmęczona.
-Em.. - Zatrzymałem ją jeszcze na chwilę. Postanowiłem, że powiem jej to jeszcze raz, może wtedy się odważy - Kocham Cię - Z momentem wypowiedzenia przeze mnie tych słów jej usta lekko się rozchyliły, a w oczach pokazały łzy.
-Ja.. Nie zmieniłam zdania, nie kocham Cie, Harry. Proszę nie mów tego więcej - Wymamrotała i biegiem ruszyła na górę. Patrzyłem za nią z niedowierzaniem wypisanym na twarzy. Czyli jednak moja mama nie miała racji? To wszystko co powiedziała, to nie była prawda? Zamknąłem oczy, gdy poczułem ostry ból w klatce piersiowej. Zacisnąłem dłonie w pięści i uderzyłem w barierkę od schodów. Nie poczułem nic. Fizyczny ból był niczym w porównaniu do tego, co czułem w sercu. Nieodwzajemniona miłość boli najbardziej.

Myślałam, że nie dam rady napisać tego rozdziału dzisiaj. 

Wydaje mi się, że pojawiłby się wcześniej, gdybym nie wyrąbała pod prysznicem i nie nabiła sobie porządnego siniaka na pół uda :)))))

Przepraszam, że musicie teraz tak długo czekać na rozdziały, fatalnie się z tym czuję..

CZYTASZ - KOMENTUJESZ

mam nadzieję, że ostatnia notka coś zmieni pod tym względem :)

PS. Jeżeli wkradło się tam zbyt dużo powtórzeń i bardzo wam to przeszkadza, to przepraszam. Po prostu pisząc jakiś czas ten sam wątek ciężko znaleźć duuuużo słów opisujących jedną rzecz/wydarzenie. Bardzo chciałam dzisiaj dodać ten rozdział, więc już potem go nawet nie sprawdziłam.