Dwadzieścia cztery.

-Emily? Jezu, jak dobrze, że jesteś w domu. Tak się bałem - Nie bardzo wiedziałam co powiedzieć, gdy Niall nagle rzucił mi się na szyję i z całej siły przytulił. Po chwili jednak odwzajemniłam uścisk.
-Tak, wszystko dobrze - Uśmiechnęłam się do niego, gdy wreszcie mnie puścił.
-Jak się dostałaś do domu, wszystko dobrze? - Zasypywał mnie pytaniami.
-Tak, bo zadzwoniła do mnie, gdyby nie to spałaby na ulicy i to wszystko byłaby twoja wina - Warknął Harry, a my momentalnie popatrzyliśmy na niego.
-Harry - Zaczęłam delikatnie, żeby choć trochę uspokoić chłopaka.
-Nie - Popatrzył na mnie ostro, jednak zaraz przeniósł spojrzenie na blondyna.
-Słuchaj, wiem, że głupio wyszło - Niall stwierdził, że wypadałoby się wytłumaczyć, gdy zobaczył jakim wzrokiem patrzy na niego brunet.
-Głupio? - Krzyknął Harry, a jego twarz poczerwieniała ze złości - Stary, ona mogła spać na ulicy! Przeliterować Ci to? Jak już chcieliście iść na imprezę, to chociaż mogliście uważać na siebie, a szczególnie ty - Wycelował palec w mojego kuzyna, zwalając na niego całą winę.
-Nie mogłem chodzić za nią krok w krok, jest dorosła! - Niall starał się wszystko wytłumaczyć Harry'emu, ale ja widziałam jego minę. Doskonale zdawałam sobie sprawę z tego, że niełatwo będzie go teraz uspokoić.
-Jasne, że nie, nawet nie powinieneś tego robić, ale mogłeś chociaż sprawdzić co jakiś czas czy z nią wszystko okej - Syknął i zacisnął dłonie w pięści. Tak złego nie widziałam go jeszcze nigdy. Emanowała z niego silna energia, którą czułam stojąc kilka metrów od niego. Patrzyłam przerażona na dwóch najważniejszych chłopaków w moim życiu, którzy w tym momencie kłócą się o mnie.
-Harry, proszę Cię.. - Zaczęłam i chwilę poczekałam, aż chłopak na mnie spojrzy. Gdy już to zrobił, jego spojrzenie trochę złagodniało, ale nadal widziałam w jego tęczówkach złość na blondyna - Niall ma rację, jestem dorosła i sama mogłam o siebie zadbać na tej imprezie. Najwidoczniej za dużo wypiłam i szybko odpłynęłam, ale dzięki Tobie nic się nie stało - Uśmiechnęłam się, żeby uwiarygodnić moją odpowiedź.
-Ale i tak mógł bardziej uważać!
-Tak, ale to już przeszłość, ok? Proszę Harry, nie kłóćcie się o mnie - Brak odpowiedzi ze strony bruneta wzięłam za odpowiedź twierdzącą, więc mój wzrok skierowałam znowu na Nialla.
-Idź odpocznij - Uśmiechnęłam się i pogładziłam go po ramieniu. Rzeczywiście powinniśmy trzymać się razem, ale nie mogłam zmusić blondyna, żeby chodził za mną krok w krok, sam też chciał się zabawić, a nie mnie niańczyć. Usłyszałam głośne prychnięcie z ust Harry'ego, ale całe szczęście nie odezwał się. Spojrzałam na Nialla ponaglającym wzrokiem, żeby wreszcie wyszedł i zostawił nas samych. Gdy chłopak wreszcie zrozumiał o co mi chodzi cmoknął mnie w policzek i poszedł na górę. Żadne z nas nie odzywało się w tym momencie. Pomału odwróciłam się w stronę chłopaka, który opierał się o blat i miał skrzyżowane ręce na piersi. Przełknęłam głośno ślinę i postanowiłam w końcu się odezwać.
-Dlaczego nie mówiłeś, że masz mi za złe to wszystko? - Było mi autentycznie smutno, chociaż nie powinno. Jestem dorosła i mogę robić co tylko zechcę, jednak tej nocy gdyby nie Harry, nie byłoby ze mną dobrze.
-Nie mam tego za złe Tobie, Em - Sprostował.
-Ale nie możesz też zrzucić całej winy na Nialla - Westchnęłam i niezdarnie przystąpiłam z nogi na nogę czując jego wzrok na sobie.
-Powinien bardziej na Ciebie uważać - Prychnął.
-Harry, jestem dorosła. Poniosło mnie w nocy, ale zadzwoniłam do Ciebie i jest wszystko dobrze - Naprawdę nie chciałam, żeby cała wina zleciała na kuzyna, ja też nie byłam święta.
-Ta, zadzwoniłaś, żeby powiedzieć mi, że jestem dupkiem - Odwrócił wzrok i spojrzał za okno. Głośno wciągnęłam powietrze do płuc. Niemożliwe, żebym go tak nazwała.. Jezu, zadzwoniłam tylko po to, żeby mu to powiedzieć?! Jestem głupia.
-Naprawdę? - Szepnęłam - Bardzo Cię przepraszam Harry, ja..
-Nie. To prawda, jestem dupkiem - Uśmiechnął się, chociaż nie dotarło to do jego oczu, które teraz były smutne.
-Nie jesteś dupkiem - Machinalnie zrobiłam krok w jego stronę, ale od razu się zatrzymałam. W zasadzie nie miałam pojęcia dlaczego chciałam do niego podejść, ale postanowiłam się powstrzymać i zobaczyć co jeszcze wyniknie z naszej rozmowy.
-Przepraszam, Em - Szczera skrucha w jego głosie zdziwiła mnie. Dlaczego mnie teraz przepraszał i za co? - Byłem skończonym idiotą, że posunąłem się do takiego wyjścia z sytuacji. Naprawdę nie wiem co mną kierowało wtedy, gdy przychodziłem do Ciebie i jedynie Cię całowałem. Nie mam pojęcia dlaczego tak bardzo bałem się porozmawiać z Tobą. Mnie też to zabolało, ale nie potrafiłem się do tego przyznać, przepraszam - Serce biło mi dwa razy szybciej niż normalnie, po tym co powiedział Harry. To, że się przyznał i mi wszystko wyjaśnił trochę rozjaśniło mi sytuację. Oboje cierpieliśmy, ale jednocześnie nie chcieliśmy stracić tego co mamy, to dziwne.
-Wybaczyłam Ci już dawno - Znów zrobiłam kilka kroków w jego stronę, ale jeszcze trochę miejsca między nami było.
-Naprawdę? - W jego oczach zapaliły się ciepłe iskierki, a ja nie mogłam powstrzymać chichotu.
-Tak, oboje cierpieliśmy, ale teraz już jest dobrze.
Wraz z wypowiedzeniem tych słów, zaczęłam zastanawiać się co teraz będzie między nami. Czy znów będziemy po prostu przyjaciółmi, czy teraz już nawet tego nie będziemy w stanie utrzymać.
-To.. Co teraz? - Zaczął Harry, ale przerwałam mu.
-Może powiesz mi to, czego wcześniej nie zdążyłeś?
-Ja.. um, może potem? - Zdawało mi się, że chłopak zdenerwował się. Przyglądałam mu się czujnym okiem, gdy nie za bardzo wiedział co powiedzieć.
-Nie, chcę wiedzieć teraz - Podeszłam krok bliżej. Teraz dzieliła nas odległość dosłownie trzydziestu centymetrów.
-Ale jesteś pewna, że odpowiesz szczerze? - Przekrzywił lekko głowę, na co zaśmiałam się cicho, ale przytaknęłam w odpowiedzi na jego pytanie. Byłam bardzo ciekawa co powiedziałam zupełnie nieświadoma swoich czynów. Chciałabym to pamiętać.
-Wiesz, gdy już do Ciebie dojechałem i ty leżałaś tam na tym chodniku - Na jego wyznanie wzdrygnęłam się, ale nie dałam po sobie nic poznać - To od razu odpłynęłaś, ale przed tym powiedziałaś jeszcze coś istotnego.
-No, powiedz wreszcie - Zaczęłam się denerwować tym, że chłopak nie chciał powiedzieć mi tego wprost. To chyba będzie straszne.. Przełknęłam głośno ślinę i spojrzałam na Harry'ego. Ten, widząc moją minę zaśmiał się i złapał moje biodra, przyciągając do siebie jednym, szybkim ruchem. Nie spodziewałam się tego z jego strony, ale zdążyłam ułożyć ręce na jego torsie, aby całkowicie na niego nie wpaść. To, że nie miał koszulki było dziwne i gdy tylko dotknęłam jego skóry, zaczerwieniłam się.
-Wszystko okej? - Głośno się zaśmiał i oplótł swoje ręce wokół mojej talii. Cholera, nie wiedziałam co się dzieje. Dlaczego Harry nagle potrzebował takiego bliskiego kontaktu. A może on chciał mnie zagadać i zmienić temat? O niee..
-Powiesz mi wreszcie co takiego ciekawego się wczoraj dowiedziałeś? - Spojrzałam na niego odważnie, chociaż wcale się tak nie czułam. Chętnie zabrałabym dłonie z jego torsu, ale wtedy straciłabym równowagę i wpadła prost w jego ramiona. Huh, nie miałam wyjścia i musiałam trzymać tam dłonie. Szczerze, nie przeszkadzało mi to w ogóle, ale tak bliski kontakt już nieźle mnie zawstydzał, a do tego dochodziło jeszcze to, że Harry nie miał na sobie bluzki.
-Nie wiem czy jestem gotowy usłyszeć prawdę - Westchnął i dłonią przeczesał moje włosy. Przekrzywiłam głowę i spojrzałam na niego zmieszana.
-Ty nie jesteś gotowy? Nie rozumiem kompletnie - Zabrał rękę i znów splótł ją z drugą na moich plecach. Byliśmy tak blisko siebie, że wystarczyłby jeden ruch i nasze usta spotkałyby się. Czułam jego zapach, widziałam jego tęczówki tak blisko moich, zdawałam sobie sprawę, że trzymam dłonie na jego torsie i wcale mi to nie przeszkadzało. Patrzyłam w jego oczy i coraz bardziej utwierdzałam się w przekonaniu, że cholernie mocno mnie pociąga, ale nie tylko. Kochałam go.
-Nie jestem, bo jeżeli byłaby to odpowiedź zaprzeczająca.. Nie przyjąłbym tego dobrze - Posłał mi mały uśmiech i niespodziewanie przyciągnął do siebie. Nie próbował mnie pocałować, jedynie wtulił twarz w moje włosy i jeszcze mocniej mnie do siebie przycisnął. Zamknęłam oczy, gdy trzymałam go w swoich ramionach, to było tak bardzo cudowne uczucie. Oparłam głowę na jego ramieniu i mocniej go objęłam. Ten uścisk był idealny, a ja w duchu modliłam się, aby Harry myślał to samo. Jego loki delikatnie łaskotał mnie w policzek i było to niesamowite doznanie. Zaśmiałam się lekko, gdy włosami połaskotał moje ucho.
-Z czego się śmiejesz? - Mruknął do mojego ucha.
-Twoje włosy mnie łaskotają.
-Przepraszam - Zaśmiał się.
Żadne z nas nie chciało przerywać tego uścisku, ale nie dawało mi spokoju to, co wczoraj powiedziałam i czego Harry nie przyjąłby najlepiej, gdyby była to odpowiedź przecząca. Zachodziłam w głowę co to może być i przychodziły mi na myśl różne dziwne rzeczy, więc wolałam już o niczym nie myśleć, po prostu o to zapytać.
-Powiesz mi wreszcie? - Głęboko westchnął i kciukami przejechał po moich biodrach.
-Powiedziałaś, że mnie kochasz, Em - Gdy powiedział to, co właśnie powiedział, zesztywniałam. Wyczuł to, odsunął mnie od siebie na odległość ramion i uporczywie wpatrywał się w moją twarz. Nie mogłam na niego patrzeć, nie chciałam, żeby wyczytał odpowiedź z moich oczu. Nie chciałam go kochać, kiedy on tego nie odwzajemniał.
-Ja.. um, Harry.. Powinnam iść, myślę, że powinnam posprzątać pokój - Zażenowana spuściłam głowę, bo doskonale zdawałam sobie sprawę, że nic takiego nie ma miejsca, Harry też to wiedział. Już nie próbowałam się wyrwać z jego uścisku.
-Już się uspokoiłaś? - Szepnął.
-Um, tak sądzę - Potarł dłonią o moje ramię. Cholera jasna, naprawdę powiedziałam coś takiego?! Co ja sobie wyobrażałam do jasnej cholery.. Gdy powiem mu prawdę wszystko się między nami popsuje, a ja nie zniosłabym, gdybym musiała trzymać się od niego z daleka.
-Czyli rozumiem, że to nie jest prawda tak? - Momentalnie podniosłam głowę i spojrzałam w jego oczy. Widziałam w nich mieszankę różnych uczuć i nie potrafiłam zidentyfikować co tak naprawdę czuł. Czy mam mu powiedzieć prawdę i zaryzykować naszą przyjaźń, czy powinnam skłamać i trzymać to w sobie?! Toczyłam w głowie bitwę. Serce kazało mi się przyznać do tego, że go kocham, jednak rozum mówił co innego. Zamknęłam oczy i wypuściłam drżący oddech.
-Nie kocham Cię, Harry - Gdy tylko te słowa opuściły moje usta chłopak opuścił ramiona i już mnie nie dotykał. Czułam się okropnie okłamując go. Spojrzałam na niego i widok kompletnie mnie rozwalił. Chłopak przygryzł wargę i miał zamknięte oczy, a dłonie tak mocno zaciskały się na blacie, że pobielały mu knykcie. Po chwili ciszy Harry wreszcie otworzył oczy, a ja mogłam dostrzec łzy zbierające się w kącikach.
-Szkoda - Podziwiałam go za to, że potrafił się uśmiechnąć do mnie w takim momencie - Bo ja Cię kocham.

Przepraszam... Czekaliście taaak długo, a ja nie popisałam się zbyt długim rozdziałem, ale cholera.. Chciałam coś dodać. 

Niestety, posty będą pojawiały się co tydzień, w sobotę lub niedzielę.

Po pierwszym tygodniu w szkole zrozumiałam, że kompletnie nie będę miała czasu pisać i niestety zostanie mi na to tylko weekend. Eh, mi też jest przykro z tego powodu, bo nie lubię tak długo was trzymać w niepewności :c

Nic nie obiecuję, ale jeżeli się okaże, że jutro (a w zasadzie dzisiaj, bo już po 1) nie będę miała za dużo nauki, to moooże jeszcze uda mi się coś napisać!:)

Do zobaczenia.

CZYTASZ - KOMENTUJESZ